Witam mojowolczyków!

Umieszczam ten przekomponowany nieco z PDF do WORDA artykuł, z
Głosu Lasu” z marca br., w tym właśnie Temacie, albowiem dawna i dzisiejsza historia Margonina jest niezwykle podobna do historii pałacyku i parku w Mojej Woli.
Poza tym, Technikum Leśne w Margoninie ukończył przecież nasz Dyrektor, Pan Zenon Adamczewski.

p.s. zdjęcie pałacu w Margoninie ściągnąłem z netu, bo oryginalnego z artykułu nie dało się skopiować.
Administrator „Jaszczur”.

Link do strony z pełnym artykułem napisanym i okraszonym fotkami przez Pana Marka Kwiatkowskiego - http://www.lasy.gov.pl/prasa-lesna/glos ... asu-3-2013

***************
Był Margonin…

Zaraz po wyzwoleniu Wielkopolski, w marcu 1945 roku, wznowiła działalność przedwojenna szkoła leśna w Margoninie.
Istniała jeszcze tylko dwanaście lat, ale jej kult trwa.



Marzec 2013 | Głos Lasu | 39

Zostało nas już tylko trzech z klasy, która jako pierwsza po wojnie ukończyła margonińskie gimnazjum leśne – mówi Zenon Adamczewski, emerytowany dyrektor technikum leśnego w Mojej Woli, które także uległo likwidacji.
Z pozostałymi dwoma kolegami – Tadeuszem Haufą, naukowcem z poznańskiego Instytutu Technologii Drewna, i Stefanem Kubisem, byłym leśniczym z Nadleśnictwa Antonin – stara się spotykać, jak tylko siły pozwalają.

Margonin był pierwszy.

Wszystkich przybyłych do leśnego gimnazjum witał jego dyrektor Witold Aleksander Łuczkiewicz, który pełnił tę funkcję także w przedwojennej Państwowej Szkole dla Leśniczych.
Powstała ona w 1921 roku jako pierwsza z analogicznych placówek, które utworzono także w Zagórzu, Bolechowie, Cieszynie i Białowieży.
Mieściła się w pałacu Skórzewskich, przebudowanym w połowie XIX wieku przez niemieckich właścicieli – a znanym z tego, że Józef Wybicki brał w nim ślub.
Polska szkoła miała swoją pruską poprzedniczkę, w której przed I wojną światową przyuczano podoficerów do pełnienia służby leśnej.
Witold A. Łuczkiewicz był absolwentem Wyższej Szkoły Lasowej we Lwowie, w której studiował z przerwami na obronę tego miasta w szeregach „orląt” oraz udział w powstaniach śląskich. Prasa leśna publikowała jego liczne artykuły. Napisał też kilka fachowych podręczników, z których najbardziej znanym był „Przewodnik dla leśniczych”.
Szkoła margonińska z rocznej stała się dwuletnią i powstał w niej samorząd – Koło Uczniów. Podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu pokazano
wykonane przez nich modele urządzeń i budowli z zagospodarowania i ochrony górskich lasów.
W dziesiątą rocznicę powstania szkoły uczniowie ufundowali jej sztandar, a w holu pałacu wmurowano pamiątkową tablicę.
Dyrektor tak później opisywał swoją pracę z młodzieżą: „W szkole, która jest internatową, o rygorze półwojskowym, połączenie zasady selekcji, wychowania w pracy praktycznej i duchu polskim dawało nie tylko materiał karny i przydatny w służbie leśnej, ale również element obywatelsko wyrobiony pod względem jedności i współpracy. I co szczególnie należałoby podkreślić, to to, że ani uczniowie, ani absolwenci nie stawiali nigdy zagadnień materialnych wyżej od zawodowych”.
W latach trzydziestych Witold A. Łuczkiewicz odbył kilka służbowych podróży za granicę, gdzie zapoznawał się z tamtejszym szkolnictwem leśnym. Zebranych doświadczeń nie zdążył jednak spożytkować, gdyż niebawem wybuchła wojna. Został leśniczym pod Koniecpolem.
W okolicy działał oddział partyzancki AK dowodzony przez „Andrzeja”.
Kiedy nawiązali współpracę, okazało się, że to nauczyciel z Margonina – Florian Budniak.

Nic nie będzie tak jak kiedyś…

Po wojnie obaj wrócili do swojej pracy.
Przybył też Leon Pertek uczący w szkole od początku, który jako powstaniec wielkopolski przez całą okupację więziony był w Forcie VII w Poznaniu. Wrócił katecheta, ks. Teodor Karczmarek, i leśniczy z Nadleśnictwa Margonin – Franciszek Musiał, wojak, wcielony do kajzerowskiej marynarki, który walczył w powstaniu wielkopolskim, wojnie 1920 roku, a przez kilka lat był „gospodarzem” internatu. Pewnego dnia dyrektor oznajmił, że odnalazł się szkolny sztandar, ale nie chciał nic mówić o okolicznościach tego zdarzenia, więc zapewne sam ukrył go we wrześniu 1939 roku.
Wszystko miało być tak jak przed wojną.
Uczniowie znów zaczęli wieść „klasztorne” życie. Dni rozpoczynane trąbieniem na pobudkę i poranną „zaprawą”, a kończące się capstrzykiem.
Nauka, remonty i naprawy, sprzątanie, rąbanie drewna, palenie w piecach, chleb z białym serem na śniadania i kolacje,
praktyki w lesie, udział w polowaniach, apele z odmawianiem modlitwy, a w niedziele wymarsz czwórkami do kościoła. Znowu ruszyło Koło Uczniów, a w nim sekcja skryptowa, która powielała maszynopisy powstałe z fragmentów podręczników, ale też wydawała pismo „Młody Las”; sekcja fotograficzna, przyrodnicza, sportowa, muzyczna… Na wyposażeniu szkoły było pianino, epidiaskop, aparat fotograficzny „Exacta”, ciemnia z powiększalnikiem, powielacz i komplet rylców do sporządzania ilustracji na woskowych matrycach oraz dwa samochody i motocykl z demobilu.
W czerwcu 1946 roku wyruszono na wycieczkę po Pomorzu, docierając aż do Łeby, a we wrześniu tego samego roku
w Sudety. Z każdego dnia w podróży sporządzano sprawozdania, które także wydawano w postaci skryptów, jako że podczas wycieczki zwracano uwagę na zagadnienia zawodowe.
– Pamiętam, że nasz dyrektor chwalił rozmaite aspekty gospodarki leśnej na poniemieckich terenach, co wzbudzało nasz opór, bo o naszych niedawnych prześladowcach mieliśmy przecież jak najgorsze zdanie – wspomina Zenon Adamczewski.
W następnych dwóch latach uczniowie odwiedzili jeszcze Góry Świętokrzyskie, Tatry, Pieniny, Puszczę Białowieską i Mazury.
W dwudziestą piątą rocznicę założenia szkoły „Młody Las” wydrukował dyrektorski artykuł: „Nie jest ważne to, że szkoła ta tak długo już istnieje i uchowała się przez wojnę.
Nie jest nawet ważne to, że o każdą duszę prawdziwego leśnika walczono tu nieraz z nim samym, z jego wygodą, nawykami, wychowując go; nie jest wreszcie ważne, że o utrzymanie szkoły trzeba było pracą nauczycieli i uczniów walczyć. Ważne jest to, że szkoła może się chlubić wynikami pracy swych wychowanków.
Cieszy nas myśl, że w naszej szkole będą pracować nasi następcy dla dobra lasów i Ojczyzny”.

Ważne jest to, że szkoła może się chlubić wynikami pracy swych wychowanków. Cieszy nas myśl, że w naszej szkole będą pracować nasi następcy dla dobra lasów i Ojczyzny
Witold A. Łuczkiewicz

40 | głos lasu | Marzec 2013
Jeszcze przed rozpoczęciem czwartego roku szkolnego na skutek nacisków aktywistów PPR Witold A. Łuczkiewicz został usunięty ze szkoły, jako „nieodpowiedni wychowawca młodzieży”, „wyraźny reakcjonista” i „gnębiciel ludu pracującego”. Wraz z nim zniknęły z programu nauczania lekcje języka angielskiego, które były jego konikiem.
Pozostało mu jeszcze pełnione równolegle stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Margonin. A że – jak napisał „Sylwan” – był „jednym z pierwszych praktyków krzewiących bezzrębówkę”, która wówczas miała zostać powszechnie wprowadzona, przez kolejny rok pracował również jako „instruktor nowych metod gospodarowania”. W sierpniu 1949 roku, podczas wędrówki po Tatrach zabił się, spadając w przepaść. Pół roku wcześniej był świadkiem rozżalenia uczniów Margonina, których przeniesiono do nowego liceum leśnego w Rogozińcu.
W tym samym czasie partyjni notable, którzy z PPR przeszli do PZPR, zmusili do odejścia z pracy nauczycieli Tadeusza Ojaka i Jerzego Ramma oraz „gospodarza” Bolesława Łagodę, absolwenta z 1936 roku. Leona Pertka skierowano na emeryturę. Ks. Teodor Karczmarek wyjechał, a Florian Budniak przeniósł się do Trzcianki, gdzie organizował leśny transport, aż do momentu aresztowania i skazania go w stalinowskim procesie na więzienie, z którego wyszedł dopiero w 1956 roku.
Koniec przedwojennych porządków przypieczętowało tajemnicze zaginięcie jej niedawno odzyskanego sztandaru.
W 1952 roku, w rocznicę rewolucji październikowej szkoła otrzymała nowy sztandar – już bez Matki Boskiej i pracy – cześć!”.
Stała się liceum, a potem technikum leśnym, które jednak zostało zamknięte pięć lat później.
W pałacu zaczęto organizować rozmaite kursy, efemeryczne zawodówki dla pracujących, wreszcie urządzono OHP, którego „junacy” zniszczyli wiszące na ścianach przedwojenne tableau i wiele pomocy naukowych.
Po tym okresie Nadleśnictwo Podanin, do którego włączono Nadleśnictwo Margonin wraz z pałacem, postanowiło przeprowadzić w nim gruntowny remont. Rezultat był tak dobry, że w 1987 roku Jerzy Tarkowski, ówczesny nadleśniczy, odebrał nagrodę państwową dla najlepszego użytkownika obiektu zabytkowego.
Pałac, jako ośrodek leśny, stał się miejscem szkoleń i konferencji.

Z powrotem w szkole

Rok później odbywał się zjazd leśników - kombatantów w Lasach Janowskich. Tam rozeszła się wiadomość, że władze leśne chcą uhonorować zmarłego niedawno wiceministra leśnictwa Zbigniewa Nocznickiego, absolwenta Margonina z 1950 roku, wmurowaniem w pałacu pamiątkowej tablicy.
Zenon Adamczewski przypomniał wówczas o postaci Witolda A. Łuczkiewicza, któremu upamiętnienie należy się przede wszystkim z racji zasług dla szkoły i krzywdy, jaka go spotkała.
Kilka miesięcy później odsłonięto obie tablice, a w margonińskim pałacu odbył się zjazd absolwentów. Przybyło 152 byłych uczniów – 33 z nich ukończyło szkołę przed wojną, w tym dwóch w pierwszym roku jej istnienia – Leonard
Zieliński i Józef Chwirot, który był także swego czasu „gospodarzem” internatu, a po wojnie do 1970 roku leśniczym w Nadleśnictwie Sieraków.
W 1992 roku margonińczycy – absolwenci gimnazjum – doprowadzili do wmurowania kolejnej pamiątkowej tablicy – tym razem w celu uczczenia Leona Pertka. Przypomniano jego powiedzenie z lekcji rybactwa, że „tylko śnięta ryba płynie z prądem”, co uczniowie odczytywali jako zachętę do krytycyzmu wobec „nowych porządków”.
W pałacu urządzono „izbę tradycji”, gdzie eksponowano album z ponad pół tysiącem zdjęć z życia szkoły z lat 1924–1948, egzemplarze „Młodego Lasu”, fachowe książki z dziedziny leśnictwa i inne szkolne dokumenty nadsyłane przez byłych uczniów.
W 1994 roku odbył się w Margoninie kolejny zjazd absolwentów z okazji nadania ośrodkowi leśnemu imienia Witolda A. Łuczkiewicza.
Tablicę z tą nazwą ufundowali uczniowie pamiętający dyrektora, w tym pięciu sprzed wojny – Józef Chwirot, Zygmunt Górski, Edmund Kayser, Leonard Zieliński i Mieczysław Żurowski.
W 1996 roku, na zakończenie kolejnego trzydniowego spotkania w Margoninie uchwalono, że następny zjazd musi się odbyć jak najrychlej i powinien być dłuższy, bo „nie zdążyliśmy dobrze pogadać”.
W powstałej w międzyczasie „pamiątkowej księdze pałacu” Witold Wójcikowski wpisał taką uwagę: „Ludzie, pokażcie mi rodzinę, która tak jak ci koledzy pragnie wspólnego spotkania!”
Zjazdy byłych gimnazjalistów zaczęły się odbywać co roku w różnych miejscach. Razem odbywali krótkie wycieczki, a z każdego takiego spotkania Adam Tadeusz Dorcz, były nadleśniczy Nadleśnictwa Żywiec i inspektor w Okręgowym Zarządzie LP w Krakowie, a kiedyś ilustrator sekcji skryptowej, pisał – tak jak w szkole – sprawozdania.
Tradycję ogólnych zjazdów margonińczyków podjął Gabriel Czekała, który ukończył technikum leśne w 1956 roku.
Założył Koło Absolwentów i Przyjaciół Szkół Leśnych w Margoninie, które liczy prawie stu członków.

Co dalej?

W ostatnich latach pałac zaczął niszczeć za sprawą przeciekającego pokrycia dachowego.
Wykonano projekt remontu i modernizacji. Koszt przedsięwzięcia okazał się jednak tak wysoki, że RDLP w Pile nie zdecydowała się na rozpoczęcie tych prac, a DGLP wyraziła zgodę na sprzedaż obiektu. Natychmiast jednak otrzymała protest w tej sprawie podpisany przez PTL, SITLiD, ZLP w RP, „Solidarność”, Światowy Związek Żołnierzy AK i leśników-kombatantów LP.
Margonińczycy, wsparci tymi autorytetami, proponują otwarcie w pałacu domu leśnika seniora.

Partyzanci do tablicy

Naukę w Margoninie rozpoczynali w czterdziestu kilku.
Mieli po 16 – 25 lat i doświadczenie okupacyjnej poniewierki za sobą. Niektórzy walczyli w partyzantce.
Zenon Adamczewski, wysiedlony z poznańskiego, został gajowym w podkarpackim Nadleśnictwie Kołaczyce, a podczas akcji „Burza” uczestniczył w rozbiciu gestapowskiego konwoju pod Gilową Górą.
Ryszard Augustyn pełnił koło Józefowa funkcję łącznika w oddziale AK dowodzonym przez Stanisława Makucha PS. Kruk, absolwenta Margonina. Czesław Bielski był robotnikiem leśnym i członkiem Batalionów Chłopskich w rodzinnym Ciechanowskiem.
Zenon Kowalczyk z Lubelszczyzny, zatrudniony w obecnym Nadleśnictwie Gościeradów, stracił rodziców w trakcie mordów dokonywanych przez Ukraińców z dywizji SS „Galizien”.
Stefan Kuczyński, warszawianin, walczył u „Szarego” w kieleckim.
Jerzy Mokwiński z Wołynia zatrudnił się w dawnym Nadleśnictwie Reczków i służył w AK, w lasach koneckich.
Bogusław Szmurło, urodzony w Iłży, był w BCh i brał udział w bitwie pod Gruszką.
Józef Świętanowski z Polesia pracował w Nadleśnictwie Kalwaria Zebrzydowska, będąc jednocześnie konnym łącznikiem partyzantów. Włodzimierz Żróbik spod Warszawy uciekł z transportu NKWD, by w szeregach I Armii WP walczyć na Wale Pomorskim i zdobywać Kołobrzeg.

Tekst i zdjęcia: Marek Kwiatkowski.

17.12.2012 odbył się pierwszy przetarg na sprzedaż pałacu w Margoninie, park oraz budynki towarzyszące - wg protokołu Nadleśnictwa Podanin cena wywoławcza wynosiła 4 026 000 złotych, ale z uwagi na brak ofert będzie zapewne obniżana …do skutku.

Witam.

Poniżej przedstawiam najnowsze informacje z historii posiadłości Moja Wola.

Posiadłość Moja Wola w gminie Sośnie Ostrowskie to teren zabudowany mieszkalny, grunty orne, lasy i grunty leśne, drogi i tereny zielone zlokalizowane na działce nr 747 o łącznej powierzchni 18,9006 HA – wszystkie dane dotyczące działki zawiera księga wieczysta o nr KZ1W/00075245/3 prowadzona przez Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim [ księgę można odczytać także na stronie internetowej http://ksiegi-wieczyste-online.pl ].
W dziale hipoteka na chwilę obecną nie widnieją żadne zapisy, co oznacza, że zobowiązania finansowe właściciela zostały uregulowane.
Od niedawna nowym właścicielem posiadłości jest K6 – Komunikacja Kraków [KRS 0000213634] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wchodząca w skład korporacji Dom Maklerski IDMSA Spółka z.o.o, której centrala mieści się w Krakowie przy ul. Mały Rynek 7.
Prezesem Zarządu Spółki K6 od 13.12.2013 jest Pan Aleksander Kopacz.
W sprawozdaniu z działalności spółek zależnych od IDMSA za rok 2013 nie figurują żadne zapisy w temacie Mojej Woli, ani co do faktu przejęcia, ani co do planów przyszłościowych względem przejętego przez Spółkę K6 obiektu.

Administrator

Witam, nie tylko mojowolczyków.
Dzisiaj dostałem pocztą mailową od Macieja Kucharskiego fotografie kilku stron z kwartalnika Łowiec Świętokrzyski,
bardzo ciekawych w swej treści i jednocześnie rozwojowych, w sensie rozumienia poszerzenia przez czytelników naszej strony internetowej
i tego Forum, o dalsze eksponaty w poruszanym temacie.
Ja osobiście nie otrzymałem pamiątkowej szkolnej odznaki po ukończeniu technikum, myślę jednak, że wiele koleżanek i kolegów jest w ich posiadaniu, nie tylko z Technikum Leśnego w Mojej Woli, ale i z innych szkół tego typu.
Jeżeli posiadacze odznak zechcą się podzielić tym faktem z naszymi czytelnikami natychmiast zamieszczę zdjęcia tychże odznak, najchętniej wraz z ich właścicielami, a może i z własnoręcznie napisaną historią ich otrzymania.
Administrator

Witam wszystkich.

Już mamy odzew na wcześniejszy post o leśnych odznakach - dzisiaj dostałem maila i skan
szkolnej tarczy będącej własnością absolwenta rocznika 1959 -1964 - Marka Prażucha.

To wspaniała pamiątka i myślę, że wielu z nas nie wiedziało, iż nasze szkolne zielone mundurki
były znakowane i w ten sposób. Ciekawe, kto ją projektował? Może ktoś wie?

admin